Piramida (2014)

Film tak zły, że chyba po raz pierwszy zgadzam się z opinią Filmwebu. Owszem, trzyma klimat klaustrofobicznej, tajemniczej, 3-bocznej piramidy, dysponuje standardowym zestawem straszaków i wielokrotnie pokazuje rozwój sytuacji „okiem kamery”, co dodatkowo intensyfikuje napięcie (ograniczony zakres widzenia). Ale jest ZŁY i to po wielokroć.

UWAGA SPOILERY

Pomijam zestaw postaci – archeolog, jego uparta blond-córka, jej facet – spec od technologii oraz dziennikarka i kamerzysta. Pomijam też początek akcji, gdy w obliczu zamieszek w Kairze, cała ekipa pcha się pod ziemię, by wyciągnąć uszkodzony łazik. Ok - sztampa, ale konieczna dla rozwoju akcji. Później robi się po prosu śmiesznie.

1. Zbrojownia

Odkryta przez naszych bohaterów na samym początku w czubku piramidy zbrojownia, do której prowadzi wykuty w suficie, okrągły (!) otwór. Następuje krótka dyskusja o tym, czy jest to broń rytualna czy faktycznie używana (odkryte na ostrzu ślady krwi są rozstrzygające – choć nie wiem czemu). Niestety, nie udało mi się ustalić, czy po kilku tysiącach lat spryskanie luminolem (lub innymi substancjami do wykrywania krwi) w ogóle działa. Tak czy inaczej, jak się później okazało, ta scena i tak nie ma większego znaczenia – zostaje zapomniana.

2. Środki bezpieczeństwa

Niby naukowcy, a nie dość, że wchodzą tam, gdzie ich nie chcą, to jeszcze bez zabezpieczeń. Maseczki na nos i usta to niewielka ochrona przed czymś, co zatruło osobę, która jako pierwsza otworzyła grobowiec (rozległe zmiany skórne i bielmo w obu oczach). Dalsze wydarzenia to udowodniły („wszyscy jesteśmy zainfekowani!” – no shit, Sherlock). Nasi przezorni bohaterowie zabrali ze sobą nie liny, uprzęże, haki i apteczkę, a zwykły drucik, który – jak łatwo przewidzieć – przerwał się tuż po wizycie w zbrojowni.

3. Pułapki

Nie zdziwicie się zapewne na wieść, że zostały tu zastosowane najbardziej przewidywalne pułapki rodem z Indiany Jonesa – piasek sypiący się z gargulców (nie pytajcie mnie, skąd gotyckie rzeźby w starożytnej piramidzie), opadające ściany, sala z kolcami... Brakowało jeszcze tylko zbliżających się do siebie ścian i wielkiej kuli toczącej się z górki. No litości...

4. Pomoc

Speca od techniki przygniótł głaz. Wiemy, że parę metrów wyżej grasuje drapieżnik. Zostawmy go jedynie z lampą gazową, a po paru metrach, słysząc jego krzyk, wróćmy (zostawiając resztę grupy) tylko po to, by odkryć plamę krwi i wpaść w panikę... Druga sytuacja – kobieta wpadła do sali z kolcami, nadziewając się na nie prawą stroną brzucha, udem i ramieniem. Zacznijmy ją zdejmować z kolców, po czym w połowie drogi stwierdźmy, że „nie, bo się wykrwawi” i opuśćmy ją z powrotem powodując jeszcze większe uszkodzenia ciała. Dla tych państwa odznaka wzorowego ratownika!

5. Masoneria

Nie mogło ich zabraknąć, nieprawdaż? Znaleziono, co prawda, tylko jednego, za to z zapisanym prawie do ostatniej chwili życia dziennikiem. To się nazywa poświęcenie dla wiedzy! Nie, papier z jakiegoś powodu nie rozsypał się im w rękach.

6. Potwory

Czyli to, co dobiło mnie najbardziej. Po pierwsze – zmutowane koty. Pan „Mądry Archeolog” zidentyfikował je jako sphinxy i faktycznie, tak wyglądają. Jednak muszę zasmucić twórców filmu: choć nazwa pasuje, sama rasa powstała samoistnie w 1962 roku, w Kanadzie. Co więcej, według niesamowicie mądrej teorii naszego bohatera, koty przetrwały w piramidzie bez wody i jedzenia kilka tysięcy lat, bo – uwaga – zjadały siebie nawzajem, jak szczury. Co za wielopokoleniowa uczta!

Szczytem wszystkiego jest jednak „główny zły”, czyli Anubis. Według bajdurzenia archeologa, został on uwięziony w piramidzie, bo szalał po ziemi w poszukiwaniu czystego serca, które zrównoważyłoby jego wagę dobra i zła, gdyż miał jakiś konflikt z ojcem, Ozyrysem. Ja rozumiem, że połączenie głowy szakala i ciała człowieka może przerażać, ale nigdzie w mitologii nie zostało wspomniane, że Anubis był złym czy szalonym bogiem. Nie miał też żadnego konfliktu z ojcem, a jego kontakt z Wagą Dusz był po prostu obowiązkiem – nie zabijał w tym celu nowych osób, na pewno nie cierpiał z powodu nudy.

Podsumowując. Na pewno mogłabym wymieniać kolejne ułomności filmu, jednak to właśnie są momenty, przy których śmiałam się najgłośniej. Wszystkim miłośnikom horroru radzę, by omijali tę szmirę szerokim łukiem. Natomiast filmowcy XXI wieku mogliby się trochę przygotować i sprawdzić, czy bajki podane w scenariuszu są choć trochę prawdopodobne. Współczesnego widza coraz trudniej oszukać.

Apokalipsa Z

Tym razem wyjątkowo – na temat książki. A w zasadzie cyklu książek. Trylogia „Apokalipsa Z” autorstwa Manela Loureiro powaliła mnie na kolana tak niespodziewanie, jak atak hordy zombie, o których opowiada.

Dwie pierwsze książki cyklu otrzymałam z okazji urodzin od Brata i jego dziewczyny, za co jestem im niezmiernie wdzięczna. Przysięgam, że dawno żadna książka (wyłączając oczywiście powieści Stephena Kinga) nie wciągnęła mnie aż do tego stopnia. W efekcie, kończąc drugi tom, musiałam zamówić trzeci.

Początkowo podchodziłam do tej historii jak do jeża. Raz, że zaczęła się od internetowego bloga, dwa – historii  zombie namnożyło się mnóstwo i niekoniecznie wszystkie są warte uwagi (np. „Przegląd końca świata”, przez którego infantylność nie byłam w stanie przebrnąć), trzy – rzadko mam do czynienia z hiszpańskimi autorami. Muszę jednak przyznać, że jakość tej prozy zaskoczyła mnie równie mocno, jak pierwsza część filmu „Rec.” (nomen omen – również hiszpańskiej produkcji).

„Apokalipsa Z” opowiada historię pewnego hiszpańskiego adwokata, który musi sprostać apokalipsie, jaka rozpętała się przez przypadkowe zbombardowanie zapomnianego laboratorium w Dagestanie. Jaka „choroba” została uwolniona, każdy może się domyślić. Poprzez ratunkowe ekipy medyczne z prawie wszystkich państw świata, epidemia zebrała globalne żniwo.

(Uwaga, drobny spoiler!)

Pierwszy tom pisany jest w formie pamiętnika ocalałego adwokata (jego imię pada jeden, jedyny raz pod koniec trzeciego tomu), który ze swoim kotem Lukullusem walczy o przetrwanie. Na specjalne wyróżnienie zasługuje fakt, że pupil głównego bohatera przeżył do samego końca historii. Kolejne tomy są na przemian pamiętnikiem i zewnętrzną relacją narratora (gdy w grę wchodzą inne grupy niż główni bohaterowie).

By nie zdradzać zbyt wiele – są to książki napisane przez osobę o ogromnej wyobraźni oraz empatii, znającej doskonale pojęcie głębokiej miłości i przywiązania, a jednocześnie zdającej sobie sprawę z tego, ile trzeba poświęcić dla przetrwania. Mówiąc kolokwialnie – pełny szacun, Manel.

Diabelska Plansza Ouija

Nitkowanie zębów może skutkować zaszyciem ust...

Chciałoby się rzec – diabelsko nudna. Jest to o tyle zaskakujące, że temat „gry w wywoływanie duchów” przy pomocy Ouija nie jest szczególnie wyeksploatowany.

Film prawdopodobnie luźno oparty na Diabelskiej Planszy z 1986 r. (której z pewnością się przyjrzę wkrótce), narobił mi wielkiej nadziei… I przyniósł równie wielkie rozczarowanie. Recenzja będzie wyjątkowo krótka, ponieważ i film wielce wymowny nie jest. Sprowadza się on bowiem do przesłania – poniekąd słusznego – „dzieci, nie bawcie się w wywoływanie duchów” (w pojedynkę czy nie, efekt jest ten sam).

Motywy z lustrami, cieniami, patrzeniem przez niewielki otwór (tym razem we wskaźniku tabliczki), zaszytymi ustami oraz problemami dziecko – matka są już tak oklepane, że nie warto o nich wspominać. Podobnie, jak o głupocie bohaterów. Scenarzystom najwidoczniej nie chciało się popracować nad charakterami postaci.

Gwoździem do trumny tej fabuły stał się motyw siostry. Historia wygląda tak: kobieta ma dwie córki, z których jedna przejawia zdolności paranormalne. Ta druga obserwowała, jak matka dręczy jej uzdolnioną siostrę – każe jej brać udział w płatnych seansach, po czym widząc, że zbyt wiele duchów w nią wniknęło i stała się zła (sic!), zaszywa jej usta i zamyka w odosobnieniu, gdzie dziecko umiera. Żywa siostra przekonuje bohaterkę, że należy odnaleźć ciało siostry i przeciąć szwy, by jej duch mógł pokonać „złą matkę”.

Główna bohaterka „łyka” historię, ale jak łatwo się domyślić, to nie matka jest tym złym duchem, lecz dziewczynka, która zostaje w tym momencie oswobodzona z wszelkich ograniczeń. By ją zabić, należy spalić i ciało, i tabliczkę, co też w końcu ma miejsce. Jednak zaraz później widzimy bohaterkę, która znajduje wskaźnik do tablicy (również spalony) na swoim biurku. Gorszego zakończenia być nie mogło…

Słabe efekty, słaba fabuła, totalnie papierowe postaci. Niby film XXI wieku, a naiwny jak staropolskie bajania. Odradzam.

PS. Jedyne, co zostanie mi po tym seansie, to uraz do nitkowania zębów ;)